Vis-ta!
Een onafhankelijk platform voor niet betaald voetbal, provinciaal en nationaal

Amateursportclubs, voetbalclubs in het bijzonder nemen in dit verhaal een aparte plaats in : intuïtief is dit voor de buitenstaander een ontspanningsactiviteit georganiseerd door wat sociaal gedreven idealisten gedreven door een liefde voor de sport én als drijfveer onze jongens en meisjes wat te laten voetballen.

Niets is echter minder waar : het woord “amateurclub” is alvast een totaal verkeerd begrip. Voetbalclubs zijn kleine KMOs die draaien op zeer professionele vrijwilligers die zich bovenop hun dagtaak 24/7 engageren om deze organisaties dagelijkse te laten draaien. Clubs tellen 200 tot 400 spelers, evenveel ouders en ook nog een aantal trainers. Reken maar een 1000-tal mensen die haast dagelijks in contact zijn met de sportclub. Organisatorisch even complex als elk doorsnee bedrijf, een complex gegeven dat je niet op een zondagmiddag tussen pot en pint organiseert. Het vraagt veel opoffering van de gedreven vrijwilliger om een kwalitatieve opleiding te bieden aan onze kinderen en kleinkinderen en tegelijk de minder getalenteerden een gezonde activiteit aan te bieden. En last but not least is de voetbalclub dé plaats bij uitstek waar alle lagen van de bevolking samenkomen. Voor vele kinderen is voetbal nog steeds de enige (betaalbare) ontspanning én de plaats bij uitstek via dewelke ze zich integreren in onze gemeenschap.

Wat drijft deze bestuursleden en vrijwilligers?

Vooral niet hun vergoeding, integendeel meestal doen ze dit quasi gratis of de vergoeding wordt onmiddellijk geconsumeerd in de club. Neen, het is het sociaal engagement, het is die zin, dikwijls over generaties heen, om zich in te zetten voor onze samenleving, om kinderen en ouders samen te brengen in de lokale bubbel en daar veel voldoening uit te halen. En als er dan een talentje boven drijft zijn we allemaal heel fier dat hij ooit gestart is in onze club. Zijn we niet allemaal fier op onze Rode Duivels, het resultaat van ons hoog aangeschreven opleidingsmodel? Maar vergeet niet, dit drijft op die grote vijver aan talent die lokale voetbalclubs laten ontluiken dankzij al die gedreven mensen.

De lockdown bewijst ook het belang van een gecontroleerde uitlaatklep voor de jeugd.  Sinds midden mei heeft dit ook vrij goed gewerkt. Het enthousiasme waarmee je hen zag terugkomen, doet vermoeden hoe groot het gemis geweest is in de voorbije periode. Dit moeten we vasthouden. Echter financieel is en blijft het een zeer moeilijk verhaal, voor sommigen is het nu al een nachtmerrie. Want zoals al aangegeven, een voetbalclub doen draaien kost nu eenmaal geld. Zonder een voldoende hoeveelheid aan inkomsten kan geen enkele club op termijn overleven. Niet alle kosten kunnen zomaar stopgezet worden zelfs met de beste wil van de wereld en heel veel gratis engagement van trainers en begeleiders. Voorzitters zijn geen wilde weldoeners.

Een goed draaiende club draait op lidgelden, kantine, sponsoring en de jaarlijkse grote activiteiten zoals mosselfeesten, toernooien, VIP avonden enzovoort. In de huidige situatie vallen kantine, sponsoring en grote activiteiten terug op quasi nul. Rest er bijgevolg het lidgeld. Moeten we dit gaan optrekken naar bijvoorbeeld 1000 EUR per seizoen? Andere sporten draaien hun hand hiervoor niet om. Wel in het voetbal, de volkssport bij uitstek is dit not done. Dit is een utopie en gaat regelrecht in tegen de laagdrempeligheid van onze sport. Vele kinderen zullen nooit nog kunnen voetballen, nieuwe talenten zullen nooit ontdekt worden. Ze zullen simpelweg nooit de kans gekregen hebben om hun voetbaltalenten te ontplooien.

De bestuurders van de voetbalclubs zijn de voorbije maanden met hart en ziel aan de slag gegaan om de meest Corona-veilige omgeving te creëren, net zoals elke zelfstandige die zijn winkel aangepast heeft om zijn klanten zo veilig mogelijk te ontvangen. Voetbal is een contactsport, maar dat wil niet zeggen dat de spelers zich onverantwoord gedragen. Integendeel, ze spelen het spelletje te graag om het in gevaar te brengen. Ouders hangen niet in elkaars nek, de spelers zijn grotendeels heel gediscplineerd. Zijn er statistieken die aantonen dat het besmettingsrisico hier hoger ligt dan in andere geledingen van de samenleving? We denken het niet.

Mogen we dan ook een oproep doen om op een rationele en gefundeerde manier na te denken over het laten verder functioneren van deze voetbalclubs en tegelijk hoe we hun toekomst kunnen garanderen,  desnoods met noodzakelijke overheidshulp. Deze oproep komt er uit vrees voor onherstelbare en disproportionele schade aan het maatschappelijke leven in de volgende jaren.

En tot slot, laat ons over één ding duidelijk zijn : Corona moeten we allemaal samen bedwingen, ook voetbalclubs nemen hun verantwoordelijheid op en hopen oprecht dat deze nachtmerrie snel voorbij is. Maar met de nodige empathie voor al deze mooie clubs én de vrijwilligers die zoveel tijd en energie steken in de belangrijkste bijzaak in het leven.